Weer thuis

Op het werk heb ik de fiets niet op z'n vertrouwde plek gezet maar onder een klein portaaltje van het gebouw. Achteraf maar goed ook want op de gebruikelijke plaats lag een flinke vracht sneeuw; dat had betekend dat ik aan het uitgraven moest.

De terugweg ging een stuk beter dan de heenweg. De weg voor het werk was nog steeds flink bedekt met sneeuw. Grotendeels papperig overigens. Tot aan de Zuiderzeestraatweg was hte ploegen. Soms schepte ik wat sneeuw via de voetgaten. Tja, sneeuw onder de stoel en ook op de stoel. Dat laatste heb ik maar zo snel mogelijk van de zitting geveegd om niet te koude billen te krijgen.

Op de Zuiderzeestraatweg ben ik het fietspad op gegaan; dat léék te zijn geschoven. Niets was minder waar; het was lastig rijden want er lag nog een flinke vracht sneeuw. Ik ben dus na 30 meter weer op de rijbaan gaan rijden. Dit heb ik gedaan tot na Hattemerbroek; toen ben ik het fietspad weer opgegaan; dat zag er daar wel (vrij) goed uit.

Toen ik boven op de IJsselbrug was zag ik in de verte bij de zijweg naar het Engelse Werk een gele sleepwagen staan. Mijn angstige vermoeden dat die het fietspad blokkeerde kwam helaas uit. Het zal ook eens niet. Ik had nét genoeg ruimte om tussen de klep van de vrachtwagen en een afscheidingsrand door de rijbaan op te gaan. Alleen kon ik dus niet meer terug het fietspad op. Dus ben ik ook daar maar over het asfalt blijven rijden tot de eerste zijweg, daar moest ik toch in slaan.

Weer een eind verderop, bij een Peugeotgarage bij het Ecodrome in de buurt, stond een vrachtwagen rechts op de weg te laden en te lossen o.i.d. In ieder geval had hij z'n alarmlichten aan staan ten teken dat hij niet zo vlot zou gaan vertrekken. Een auto die voor me reed wilde er voorbij rijden. De bestuurster reed de auto met het linker wiel tegen de stoeprand op de berm in.... dat had ze beter niet kunnen doen want verder dan 1,5 meter kwam ze niet. Vooruit en achteruit lukte niet. De bijrijder nam niet echt aanstalten om uit te stappen om de auto te duwen. Tja.... ik kan niet zeggen dat ik me dan geroepen voel om even te helpen. Ik heb de fiets aan de rechterkant op de stoep geduwd en voorbij de vrachtwagen door de sneeuw gedrukt. Toen de weg weer op en ben verder gereden. De bijrijder zat nog altijd naast de bestuurster terwijl de bestuurster ijverige pogingen deed het kuiltje in de berm/sneeuw onder haar linker voorwiel dieper te maken.

In de stad ging het allemaal vrij goed. Her en der lagen wel flinke bulten dreksneeuw en plassen waar ik doorheen moest (soms met als gevolg de de voetgaen weer van die dreksneeuw hapten) maar dat mocht de pret niet drukken.
Toen ik m'n boodschap gedaan had en weer weg wilde rijden, leek het erop dat het niet ging lukken..... het achterwiel slipte hevig maar ineens kwam de fiets toch vooruit.

Bij Holtenbroek kom ik onder de snelwegdoor. Het fietspad was daar onbegaanbaar. Ik was niet de eerste fietser die daar de rijbaan koos. Hevig toeterend van een 'vriendelijke' man in grote bestelbus was het gevolg. Attent dat ze me erop wijzen dat fietsers op het fietspad 'moeten' rijden.

Het achterpad van ons huis was onbegaanbaar. Uitstappen dus en duwen; dat was de 4e keer vandaag. Niet verkeerd dacht ik zo :-)

Ik ben veilig thuis.