Veluweroute maar dan anders

Gisteren zouden we de Veluweroute rijden maar dat is toch wat anders uitgepakt. We hebben een combinatie gemaakt van meerdere dingen. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen.

Na de voorbereidingen van vorige week, was het gisteren dan eindelijk zover. Ik had m'n wekker om 5 uur gezet want om 6 uur zouden we vertrekken vanaf het startpunt.
Om half 5 werd ik uit mezelf wakker. Ik ben toen maar uit bed gegaan zodat ik het wat rustiger aan kon doen.

Ik ben het niet gewend om 's morgens te ontbijten. Ik heb gistermorgen dan ook een uur de tijd nodig gehad om één banaan en 2 plakken suikerbrood naar binnen te werken. Maar goed, de eerste bodem lag op z'n plek.

Om half 6 was ik klaar om te vertrekken dus ben ik op pad gegaan. Het is ongeveer een kwartiertje fietsen naar het startpunt. Voor de 'veiligheid' had ik m'n hartslagmeter omgedaan. Op de rit naar het startpunt heb ik getracht de geplande kruissnelheid aan te houden om te zien wat m'n hartslag zou doen. Gedurende de rit naar het startpunt zat m'n hartslag ergens tussen de 130 en 133.

Bij het startpunt aangekomen bleek ik de eerste te zijn. Ik had het kunnen weten want Plat Zwolsch is niet echt stipt. Na enige minuten zie ik de eerste ligger komen: Menno van B. Iets later volgen ook Paulus den B., Wim G, Bram van V. en Bert H. Ook komt er een busje aangereden. Het zijn Henk v.d. W en Peter de H.

Wim G. neemt het woord en legt nog even één en ander uit. We krijgen ook te horen dat we een andere route gaan rijden. We nemen eerst een route die een onderdeel is van een route van een 'randonneursbrevet'. Ook wordt nog even gewezen op de weinige en korte pauzes e.d.
Om (op mijn horloge) 6:07h vertrekken we met 8 man; 2 Quests, 1 Versatile, 2 Fuego's, 1 Condor, een M5 (Blueglide ofzo) en een Hurricane.
De geplande kruissnelheid wordt netjes gehaald.

De route die we richting het zuiden gereden hebben is zo ongeveer deze:
Zwolle-Hattem-Wapenveld-Heerde-Deventer-Doesburg-Loenen-Postbank

Onderweg hebben we Dennis V. nog opgepikt. Hij is met ons meegereden op z'n roeifiets. Toen hij mijn Versatile zag, vroeg hij of ik een zonne-allergie heb. Ik kon hem niet volgen en vroeg hoe hij daarbij kwam. Hij doelde op het dakje en de zonwerende folie achter het ruitje. Gelukkig heb ik geen zonne-allergie.
Hans S. vroeg mij eerder op m'n weblog hoe het rijden met dakje bij warm weer en het verduisterde ruitje bevalt. Tja, warm weer is warm weer. Met een velomobiel heb je uiteraard minder rijwind (hoewel de Versatile toch best een aardig briesje van binnen kan hebben met de zijflappen in 'kierstand'). Maar doordat het lichaam minder direct zonlicht ontvangt heb je minder last van 'warmte' op dat punt. Met het dakje en het verduisterde ruitje heb je nog minder last van zonlicht op je lichaam; je zit grotendeels in de schaduw. Dat in combinatie met een licht briesje in de fiets maakt het best dragelijk. De hoeveelheid licht in de ogen wordt ook flink gereduceerd door het verduisteringsfolie; ik vind dat best prettig. Sommige mensen zullen dan zeggen: draag een zonnebril en petje. Zonnebril draag ik al maar petje als het even kan niet bij goed weer. Het hoofd biedt veel gelegenheid voor afkoeling. Met een pet op koel je minder gemakkelijk af. Dus rijd ik met dit weer graag mét dakje maar zónder petje zodat m'n hoofd zoveel mogelijk 'frisse' wind kan vangen. Wat betreft het zicht: Het folie wat rechstreeks op het ruitje geplakt is, is geen belemmering voor het zicht. Het 'inschuifruitje' is toch zodanig oneffen dat je daar absoluut niet scherp door kan zien. Nu maakt dat voor 99% van de tijd geen bal uit. Maar bij verkeerslichten is het soms lastig te zien of het licht op groen of rood staat. Maar nog niet onmogelijk.

Terug naar de route:

Bij Dennis hebben we gelegenheid gehad om koffie en thee te drinken en te genieten van een koekje. Henk v.d. W. heeft van de pauzetijd gebruik gemaakt om zijn Fuego te voorzien van een provisorisch spatbordje. Hij kreeg flink wat zandkorrels tegen z'n achterhoofd geworpen door het achterwiel. Toen andere Fuegorijder Peter zag dat Henk een provisorisch spatbordje aanbracht van plakband, merkte hij op 'Tja.... dat krijg je met zelfbouwfietsen.' (voor mensen die het niet weten; Henk is eigenaar van Nazca en dus ook de bouwer van de Fuego)

We hebben ergens onderweg nog een oversteek met een pontje gemaakt. 3 velomobielen, 5 ligfietsen en een roeifiets hebben flink wat bekijks. Een vader en z'n zoontje vonden het prachtig. Het zoontje moest van pa poseren bij de ligfietsen zodat pa een foto kon schieten. Minder vriendelijk vond ik dat pa mij in de weg vond staan; of ik even bij mijn fiets weg wilde gaan zodat hij een shot van de Quest van Paulus en mijn Versatile kon schieten.

Een eind verderop, na Doesburg als ik me niet vergis, hebben we afscheid genomen van Paulus, die is z'n eigen weg gegaan.

Het overgrote deel van dit stuk route viel me enorm mee. M'n hartslag is tijdens de route zelfs grotendeels onder de 125 geweest; m'n hartslag is dus gezakt in vergelijking met de rit tussen huis en startpunt.
De ellende begon pas vlak voor en op de Postbank. Klimmen met een velomobiel kost gewoonweg extra energie. De Versatile is niet de lichtste en zeker míjn Versatile niet. Maar ik heb hem overal fietsend omhoog gekregen. Ik ben enorm blij dat ik destijds het verzet van m'n Versatile nog lichter heb laten maken tot de lichtst mogelijke combinatie. Maar het is me duidelijk geworden dat ik liever een korte steilere klim heb dan een langere minder steile klim.

Pechvogel Bram moest ineens stoppen op een klim. Z'n ketting was van z'n voorblad geschoten. Die heeft hij er weer opgelegd waarna hij weer verder kon. Niet veel later gebeurde het weer maar deze keer met serieuzere problemen. De ketting was tussen 2 tandwielen terecht gekomen en zat muurvast.
Bert H. heeft toen een flinke tijd liggen sleutelen via de kleine trapgaten van de Quest om de ketting weer los te krijgen. 2 van de 5 moeren die de kettingbladen op hun plek moeten houden, heeft hij eruit moeten draaien om iets speling te krijgen om de ketting los te trekken. Dit alles heeft veel tijd in beslag genomen; een uur ofzo. Maar we konden weer verder fietsen, klimmen en dalen.

Na enorm veel keren klimmen en dalen vond ik het wel genoeg maar helaas kwamen er nog heel wat meer klimmetjes en afdalingen.
De afdalingen zijn doorgaans wel leuk overigens. Op één afdaling was het wat minder geslaagd. Bij 1 afdaling werd bovenaan gezegd dat het ieder voor zich naar beneden zou gaan. De ligfietsen zoefden naar beneden, haalden auto's in e.d.
Ik kwam op een gegeven moment in een bocht naar links Peter de H. inhalen. Met een vaart van 50+ km/h denderde ik door/over een oneffenheid. Ik voelde de fiets wat stuiteren, de staart trok wat scheef maar gelukkig wist ik de fiets overeind te houden. Deze actie is niet voor herhaling vatbaar. Ik heb zelf niet kunnen zien wat de fiets deed maar Menno van B. zei me dat ik zo'n 20 cm los kwam van de grond. Ik houd toch liever m'n wielen aan de grond de volgende keer.

Onderaan aangekomen duurt het een enorme tijd voordat iedereen weer bij elkaar is. Als de laatsten beneden aankomen is duidelijk waarom het wat lang geduurd heeft. Bram's pech was nog niet op blijkbaar. Hij is met z'n Quest omgeslagen. De Quest heeft flink wat krassen gekregen. Bram zelf is er gelukkig ongeschonden vanaf gekomen. Goed, een deukje in z'n ego wellicht maar lichamelijk was hij in orde. De stroomlijn van de Quest heeft zichzelf weer eens bewezen als vrij effectieve 'helm'.

Toen we van de Postbank af waren, hoopte ik dat het klimmen/dalen er wel zo'n beetje op zou zitten. Helaas bleek dat niet het geval. Tja, wat wil je op de Veluwe. We zijn hier ergens onderweg op de Veluweroute over gegaan overigens.

Ik heb 's middags een aardige dip gehad. Ik had totaal geen zin meer maar ben wel stug doorgefietst.
Wie helaas niet kon doorfietsen was Menno. Hij had last van z'n knie en zag het niet zitten om de rit af te maken. Hij wist dit op een tactisch moment te brengen want we waren net een NS-station gepasseerd. Ik ben met hem terug gegaan naar het station. Hij had zelf niet genoeg geld bij zich en ook geen pinpas. Z'n ouders waren niet thuis dus was hij op de trein aangewezen. Ik heb kaartjes voor hem en z'n fiets gekocht zodat hij op de trein kon stappen. Ik ben doorgereden naar de plek waar de groep op me stond te wachten.

Hoe we precies verder gereden zijn, weet ik niet meer. Ik weet nog wel dat we in Arnhem geweest zijn; we reden het openluchtmuseum voorbij. Om een uur of 6 zaten we op een kilometer of 20 van Apeldoorn af. We hadden inmiddels beslist dat we de route niet meer zouden volgen maar via normale wegen linea recta naar Zwolle zouden rijden. Van Dennis hebben we afscheid genomen; hij is de route wel verder gaan volgen.
In een plaatsje hebben we toen een pauze ingelast. We zijn lekker op een terrasje gaan zitten. De pauze heeft niet echt lang geduurd maar heeft me wel goed gedaan. Na de pauze voelde ik me lichamelijk en geestelijk weer helemaal fit. Het 'uitzicht' op normaal, goed wegdek deed me overigens ook veel goed. Bospaadjes zijn niks voor mij; geef mij maar vlak, glad asfalt en laat mij maar rechtuit rijden.
Toen we wilden vertrekken na onze pauze kwam het volgende stukje pech. Bram was weer de pineut. Deze keer een lekke band rechtsvoor. Gelukkig had hij een nieuwe binnenband en reserve buitenband mee. Hij rijdt op Primo's, een zeer gewillig type band als het gaat om lichten en leggen. Ik heb voor hem de band vervangen. Met de hand wipte ik zonder problemen de lekke binnen- en buitenband van het voorwiel af. Vervolgens deed ik de nieuwe binnenband met het ventiel door het ventielgat en gaf de band vervolgens een klein beetje lucht zodat hij net vorm had. Daarna heb ik de andere buitenband met de binnenband in de wielkast van de Quest gedrukt en de band gelegd. Dit viel me allemaal reuze mee. Ik had nog geen ervaring met het vervangen van een band van een fiets met gesloten wielkasten; mijn verwachtingen waren dat het flink pielen zou zijn maar dat was dus gelukkig niet het geval.
Het oppompen van de band vond ik wel irritant. Ik heb het wielhoesje van het wiel gehaald om goed bij het ventiel te kunnen. Bij mijn eigen fiets kan ik het wiel flink scheef zetten en fatsoenlijk bij de 'binnenkant' van het wiel komen zonder last te hebben van het wieldoekje. Bij een Quest heb je 2 problemen als je dat wil doen. Allereerst kan het wiel niet ver genoeg naar buiten gestuurd worden om goed 'achter' het wiel te komen maar al zou dat kunnen, dan zit alsnog het gesloten stuk van de gesloten wielkast in de weg. Maar goed, wieldoekje eraf en het probleem is verholpen. Toen de band hard was heb ik het wielhoesje even vlot weer gemonteerd als dat ik hem verwijderd had. Binnen 5 minuten konden we weer rijden.

De terugreis is verder vlot verlopen. We zijn naar Apeldoorn gereden en van daaruit via het Apeldoorns kanaal naar Hattem. Dit ging vrij vlot. We hadden de wind in de rug en overwegend goed wegdek. Met snelheden van 30 tot 35 km/h reden we naar huis.
Net voorbij Wapenveld kwamen we een bekende tegen; het was Dennis V. Hij was op de terugweg naar huis. Na wat kletsen en uitwisseling van vocht om te drinken (Dennis had niet genoeg bij zich op dat moment dus hebben we zijn voorraad met de onze aangevuld) zijn we verder gereden.

Om een uur of 21.00h waren we weer in Zwolle.

Ritgegevens:

244,90 kilometer gefietst waarvan 13 kilometer tussen huis en startpunt (retourtje)
De rijtijd bedroeg 10 uur en 47 minuten waarvan 10 uur en 20 minuten ongeveer van de 'officiële' rit was.
Gemiddelde snelheid was 23,09 km/h
Mijn maximumsnelheid was 64,4 km/h in de afdaling waar ik ook aan het stuiteren geweest ben.
Ik heb deze dag mooie dingen gezien. De Postbank, fraaie dorpjes, mooie omgevingen e.d. Het weer was goed

Wat betreft het eten en drinken. Ik heb van de dingen die ik meehad onderweg de volgende dingen opgegeten/gedronken:

• Litertje of 3 sportdrank
• Heel pak Sultana's
• 4 bananen
• 6 kleine rozijnen-krentenbollen
• Paar slokken Appelsientje

Verder heb ik nog een 'granen-met-chocoladereep' en een plak ontbijtkoek gekregen. Bij de stop 's middags heb ik 2 glazen cola gehad.

Meer foto's vind je hier.